چند روز پیش از یکی از دوستان خواستم در مورد نوشته های من نظر بده به من میل زدن و گفتن زیاد از زمونه شکایت دارم  وآه و ناله میکنم...شاید راست گفته باشن ولی به نظر من عشق یه غم ملیح سبک و شناوری داره که تا آدم عاشق نشه نمی تونه بفهمه.منظورم این عشقو عاشقی های (شماره بده شماره بگیر نیست) عشقی که من ازش صحبت میکنم  اهل هیچ شهرو آبادی ای نیست در دنیای من عاشق مخلوقی است  که تا ابد در  عشق رها  شده(من همیشه میگم رها شدن در عشق تا اینکه در بند عشق گرفتار شدن) عاشقی یک حالت عرفانی زیبا و بی مثالی است که نمی شه تفسیرش کرد باید بیاد!!!! باید بشی!!!!.به نظر من خوبه آدما اینقدر جسارت داشته باشن که بتونن حرفی بزنند که حرف دلشون باشه نه حرفی که صرفا تشویق و تکریم دیگران رو به همراه بیاره شاید هم به خاطر همینه که نوشته های من کمی تلخ به نظر میرسه به قول یکی از شعرا(آقای خسروی) که اتفاقا از نزدیک هم سعادت دیدارشون رو داشتم " من شعر نمی سرایم این شعر است که می سراید مرا این گونه تلخ" البته من خیلی ممنونم از ایشون که به من میل زدن و اینقدر با جسارت نظرشون رو در مورد نوشته های من بیان کردند  به هر حال مسئله این قدر ها هم سخت نیست  لزمومی نداره به چیزی عشق بورزی که بهترین باشه زیباترین باشه پولدارترین باشه یا شاید هم گرون ترین باشه.... اصلا اینطور بگم چرا تا وقتی عاشق نشدیم تظاهر به عاشق بودن بکنیم ؟عشق اهل منطق و ریاضی نیست.  مکتب عشق نوشتنی خوندنی نیست. باید ببینی چی میگه چی میخواد .وقتی سعادتش رو داشته باشی که شاگرد مکتب  عشق باشی میفهمی  تا قبل از این چقدر بیهوده دست و پا می زدی چقدر پوچ بودی چقدر خود خواه...