شبهای خیس خیابانی

 شعرهای سپید شعر های سیاه

ششهای خسته من و روشن کردن سیگاری دیگر

چه کسی می داند وسعت غمزده^ء مرگ کبوترهارا؟                                                                                 

نیمه شب ؛ من وهمدم تنهایی یک آواره موشهای سیاه مغرور

مرا میشناسند همان رهگذر همان مسافر تکراری نیمه شبها

مرا به همدیگر نشان میدهند

نگاه ملامتگر نگهبانان شب.ملالی نیست

باران می بارد و پاهای خیس من به جنگ  سنگ فرش خیابان میروند

باران چه بی رحمانه می بارد.

تردیدی نیست که امشب هم

 موشها جوابی برای سوالهای من  ندارند

سیگاری دیگر روشن می کنم...

" فردا شب از سوسکها خواهم پرسید"

امشب هم میزابان های خوبی نبودند موشهای کثیف کوچولو.