شاعره ای بهائی ....

من دیدم

از دیوار بلند خانه سرک کشیدم                          

خدا را دیدم که کوچه باغی می خواند

و با روسپیانش سوت زنان از کوچه ما میگذشت

کلاغی را دیدم که شعورش را بین درختان تقسیم میکرد

جوئی را دیدم گله میکرد از من و تو

عکس ماه را در آب دیدم

گله میکرد از تنهایی

معلمی را دیدم که با آب عشقبازی میکرد

تا اکسیژن آب را ثابت بکند

زنی را دیدم از لغزشهایش

آشپزخانه اش گرم میشد

و کودکش سایه اندوه را

در هوا نقاشی میکرد

و پرواز میداد نفسهای هوس انگیز مردان را

با بادبادکهایش

و من بر خود لرزیدم

و ضربه داس را پذیرفتم بر قلب گریان

وجوانه های شور زندگیم را چال کردم

وروی زمین ترک خورده دراز کشیدم

و خزنده های ریز را پناه دادم به آغوشم

و شب تابها را به گردنم آویختم

وفشار جو زمین را روی پستانهایم حس کردم

که لحظه های شفاف نوازش را از من می گرفت

و دوگانگی را به من پند میداد

و مرا به مرز هراس سوق میداد

و خطر را در آغوش کشیدم

عطش خواستن ترا به پرنده ام گفتم

و لحظه هایم را به سویت پرواز دادم

و عشق نارس خود را زیر آفتاب گذاشتم

تا آفتابی بخورد

و چشمانم را سایبان نگاهت کردم

و گفتم من راز شبانه ام

و بی پروائی ام به سادگی همان

ظرفهای سفالی خانه همسایه است

و به زلالی اندیشه مردی

که به تنهایی شبانه سفر کرد

و به زیبایی ریشه گلی که در مرداب دلبری میکند

و آفتاب را به بسترش می طلبد

آری من زنی بی پروا هستم

که از پچ پچ آفتاب و ماه هم نمیترسم.