فقط میخواست بگوید سیب!

 میخواست برود ولی چیزی او را پایبند کرده بود؛میخواست بماند؛ولی چیزی او را بسوی خود میکشید؛ میخواست بنویسد ؛قلمینداشت.میخواست بایستد چیزی او را وادار به نشستن میکرد.میخواست بگوید لبان خشکیده اش نمی گذاشت.میخواست بخندد تبسم در صورتش محو میشد.میخواست بپرد دیگر آسمان تنگ بود.میخواست دست بزند و شادی کند دستانش یاری نمیداد.میخواست نفس عمیقی بکشد و تمام اکسیزن های هوا را ببلعد اما چیزی راه تنفسش را بسته بود.میخواست آواز سر دهد نغمه اش به سکوت مبدل شد.میخواست اسبش را زین کند و به انتهای دشت بتازد اما نمیتوانست.میخواست پنجره کلبه اش را باز کند و از دیدن
زیبایی ها لذت ببرد اما با اینکه پنجره با او فاصله ای نداشت این کار برایش غیر ممکن بود.میخواست بی پروا همه چیز را تجربه کند ولیدیگر فرصتی نداشت.میخواست پرنده زندانی در قفس را پرواز دهد. ولی ناتوان بود.میخواست گلی بچیند و به کسی که به او خیره
شده بود بدهد دستش جلو نمیرفت.میخواست به همه بگوید دوستشان دارد و عاشقشان است لبش گشوده نمیشد.میخواست ستارههای آسمان را بشمارد و هنگام عبور شهاب آرزو کند که کاش روزهای رفته برگردند.آخر او کسی در قاب کهنه بود که توان هیچ کاری را نداشت. میخواست حداقل لبخندی به لب داشته باشد اما لبانش خشکیده بود.یادش افتاد کاش وقتی عکاس گفت :بگو سیب .از دنیا گله نمیکرد.دلش میخواست اگر هیچ کاری نمیتواند بکند
فقط بگوید ؛سیب؛ .