در کوررنگی زمانه انجا که عشق عرق شرمساری بر جبین دارد مرا جستجو کن.
به پایان نزدیکم.
مردن است  حقیقتی در پیشگاه داور مطلق اما این بار حق محکوم است
آیا بی عدالتی است که قضاوت می کند ؟
یا ما انسانهای گمراهی شده ایم....
اما سالهاست که مردن را به گور سپرده ام .حتی ملکه مرگ مرا از یاد برده است ....
می دانم در گوشه ای از این
خانه خاکی ما کسی بنام (من) زندگی می کند.